Kanalizacja i oczyszczanie ścieków

   Każdy mieszkaniec domu wytwarza w ciągu doby 100-200 litrów ścieków, które trzeba odprowadzić z domu do odbiornika. Jeśli nie może być nim sieć kanalizacyjna, pozostaje własny zbiornik (szambo) i wywóz ścieków albo zbudowanie przydomowej oczyszczalni.

   Instalacja kanalizacyjna w budynku musi być tak zaplanowana i wykonana, by jej działania nie było w domu widać, słychać ani czuć. Oznacza to, że ma być szczelna, cicha i bezzapachowa a co za tym idzie wykonana zgodnie z wiedzą fachową i z odpowiednich materiałów. Obecnie instalacje kanalizacyjne wykonuje się niemal wyłącznie z tworzyw sztucznych. Najpopularniejsze są rury z polichlorku winylu (PVC), można też stosować rury z polipropylenu (PP) lub polietylenu (PE). W szczególnych sytuacjach, na przykład na pion kanalizacyjny biegnący w ścianie salonu można użyć specjalnej rury tzw. niskoszumowej, która tłumi odgłosy przepływu ścieków.

   Warunkiem zapewniającym niezakłócony odpływ ścieków z przyborów sanitarnych jest użycie rur odpowiedniej średnicy, dostosowanej do ilości odprowadzanych z nich zanieczyszczeń. Rury kanalizacyjne łączy się zwykle poprzez połączenia kielichowe z uszczelkami gumowymi. Takie połączenie zapewnia swobodę ruchów rur pod wpływem zmian temperatury, zapewnia też łatwy demontaż w razie takiej potrzeby. Połączenia klejone są w instalacjach domowych znacznie mniej popularne.

   Domowe instalacje kanalizacyjne wykonuje się jako grawitacyjne, a warunkiem ich prawidłowego działania są odpowiednie spadki rurociągów, zgodne kierunkiem spływu ścieków. Najczęściej przyjmuje się spadek od 1 do 3cm na każdy metr długości rurociągu kanalizacyjnego. Przy zbyt małym spadku odpływ ścieków jest spowolniony efektem czego jest zanieczyszczenie rur. Przy nadmiernym spadku zwykle ponad 15 % mamy do czynienia z gwałtownym odpływem ścieków co z kolei prowadzi do wysysania wody z syfonów i wypływu gazów kanalizacyjnych do otoczenia.

   Najwygodniejszym rozwiązaniem jest odprowadzanie ścieków do sieci kanalizacyjnej. Jeśli jednak w pobliżu budynku nie ma takiej sieci, trzeba zastosować:

• szczelny zbiornik bezodpływowy, zwany szambem, z którego ścieki będą wywożone taborem asenizacyjnym;

• przydomową oczyszczalnię ścieków, która umożliwi rozsączanie ich w gruncie.

   Zastosowanie każdego z tych rozwiązań wymaga spełnienia pewnych warunków. Zbiornik bezodpływowy (o pojemności do 10 m3) musi znaleźć się w odległości nie mniejszej niż: - 15 m od studni; - 2 m od granicy działki lub drogi; - 5 m od okien pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi (nie dotyczy to np. garażu ani kotłowni).

   Zbiornik nie może być posadowiony w miejscu narażonym na zalanie np. w obniżeniu terenu, w którym gromadzi się woda deszczowa. Zbiorniki bezodpływowe mogą być prefabrykowane - betonowe lub z tworzyw sztucznych. Obecnie nie zaleca się wykonywania ich tradycyjnie z kręgów betonowych, gdyż trudno jest zapewnić ich szczelność.

   Przydomowe oczyszczalnie ścieków buduje się najczęściej w wariancie z drenażem rozsączającym. Należy jednak zachować odpowiednią odległość drenów od studni. Grunt na którym chcemy zbudować oczyszczalnię powinien mieć dobre parametry przepuszczalności (nie nadają się grunty gliniaste). Ważne jest również aby w miejscu posadowienia oczyszczalni, zwierciadło wód gruntowych znajdowało się co najmniej 1,5 m poniżej planowanego poziomu rur drenarskich (które umieszcza się zwykle na głębokości 0,6-1,2 m). Sposobem na wysoki poziom wód gruntowych jest wypiętrzony ponad poziom terenu kopiec, w którym prowadzi się dreny.