Instalacje ogrzewania podłogowego

   Wodne ogrzewanie podłogowe należy do grupy ogrzewań niskotemperaturowych tzn. temperatura powierzchni grzejnika (podłogi), nie może być zbyt wysoka (maksymalnie 27-29ºC). Również temperatura zasilania takiego grzejnika nie przekracza 55ºC. Niska temperatura powierzchni grzejnych (podłóg) sprzyja poprawie komfortu cieplnego i jakości powietrza w ogrzewanych pomieszczeniach. Ogrzewanie podłogowe charakteryzuje się zazwyczaj większym udziałem wymiany ciepła przez promieniowanie w porównaniu do tradycyjnego ogrzewania konwekcyjnego.

   Dużą zaletą ogrzewania podłogowego jest równomierny rozkład temperatury powietrza w ogrzewanym pomieszczeniu, który lepiej sprzyja naturalnym wymaganiom cieplnym człowieka (cieplej w stopy, chłodniej w głowę).

   Kolejną zaletą jest, możliwość zasilania z alternatywnych źródeł ciepła, takich jak pompy ciepła czy kolektory słoneczne, gdyż praktycznie temperatura zasilania grzejnika zawiera się w granicach 45 - 55ºC. Możliwe jest również zasilanie grzejników podłogowych z tradycyjnych instalacji wysokotemperaturowych poprzez zamontowanie specjalnego modułu regulacyjnego typu RTL, co jeszcze bardziej poszerza zakres stosowalności takich systemów grzewczych w budynkach mieszkalnych.

   Instalacje podłogowe wykonywane są z rur wielowarstwowych sieciowanych z warstwą antydyfuzyjną PEX-AL-PEX. Rury wodnego ogrzewania podłogowego układa się w pętle, tak by pojedynczy obieg nie był dłuższy niż 120 metrów w przeciwnym razie straty ciśnienia w przewodzie będą zbyt duże. Poszczególne pętle podłącza się do rozdzielaczy - jeden koniec każdej rury łączy się z rozdzielaczem zasilającym, drugi z rozdzielaczem powrotnym. Na rozdzielaczach zaleca się montaż rotametrów umożliwiających regulację czynnika grzewczego. W domu jednorodzinnym zwykle na jedną kondygnację wystarczy para rozdzielaczy. Do ich zabudowy służą specjalne szafki, które ze względów estetycznych najlepiej umieścić w przygotowanych wcześniej wnękach ściennych.

   Istnieje wiele sposobów układania przewodów, zależnie on od rodzaju pomieszczenia, efektywnej powierzchni podłogi oraz przeszkód, które mogą znacznie ograniczać wydajność grzejnika podłogowego. Dlatego też przed przystąpieniem do projektowania układu przewodów powinno się uwzględnić poza warstwą wykończeniową podłogi (rodzaj, grubość, przewodność cieplną) także rozkład mebli czy przyborów sanitarnych w łazienkach. Zazwyczaj rozstaw przewodów w pętlach ogrzewania podłogowego wynosi od 10 do 30 cm.

   Najprostszym układem wężownicy jest układ meandrowy. W praktyce stosowane są również układy pętlowe czy ślimakowe zależnie od indywidualnych potrzeb i możliwości. Istnieją również bardziej skomplikowane układy:

- z wyodrębnioną strefą dogrzania umożliwiające niwelację dużych strat ciepła np. w strefie brzegowej pod oknami wówczas przewody ułożone są gęściej

- zapewniające optymalny rozkład temperatury na płycie grzejnej

- których zadaniem jest ogrzewanie bardzo dużych powierzchni

   Częstym błędem, mającym wpływ na komfort cieplny w domu, jest niewłaściwe wykonanie izolacji termicznej posadzki. Wtedy większość ciepła zamiast przedostawać się do pomieszczenia ucieka na zewnątrz. Rury powinny być układane na odpowiedniej grubości izolacji rolowanej ze styropianu lub płytach systemowych z tworzyw sztucznych. W przypadku podłogi przylegającej do gruntu, należy zastosować także izolację przeciwwilgociową.